دلتنگی...

این روزا وقتی کسی صدام میزنه مطمئن نیستم که مخاطبش منم یا نه! 

دلم واسه اسمم واسه هوای بارونی...تنگ شده!واسه روزای تلخی که خودم بودم... 

دلم خنده های نفرت انگیز این روزارو نمی خواد... 

من کیم؟کسی هست که اینو بهم بگه؟چیزی شبیهه به یه آدم با این تفاوت که آدم واسه زندگی آفریده شده در واقع شاد بودن و با هدف شاد بودن ولی من؟تنها چیزی که به خاطر دارم کودکی و سادگیم هست ولی اینجا نمیشه ساده بود! 

من دیدم...می بینم و کسی باورم نمی کنه...تو هویت منو ازم دزدیدی پس دیگه بزار تنهاتر از قبل باشم. 

در ضمن این اسم اصلا بهت نمیاد زندگی...